SCOOTMOBIEL: NIET NOODZAKELIJK…
Bernheze negeert schriftelijke verklaringen van een medisch specialist, huisarts en fysiotherapeut…..
want: WMO-ambtenaar vindt deze voorziening niet noodzakelijk.
In juni 2024 vroeg Petra (niet haar werkelijke naam) bij de gemeente Bernheze een scootmobiel aan (Wet maatschappelijke ondersteuning), omdat ze deze zelf niet kan betalen.
Keukentafelgesprek
Hierop volgde een zogeheten ‘keukentafgesprek’ tussen haar en een WMO-consulente.
Petra vertelde tijdens dit gesprek dat zij – al vele jaren – dermate medische beperkingen heeft en dat haar beperkingen dermate verergerd zijn, dat deze voorziening noodzakelijk is om zelfstandig mee te kúnnen doen aan de rest van de samenleving, winkelen, bezoek familie, samen met haar man erop uittrekken, etc.
Haar man is ook afhankelijk van een scootmobiel.
Ze vertelde ook dat ze maar één dochter heeft, met een heel jong gezin (jongste enige maanden oud..) en ernaast een zware baan in de zorg. Zij is hierdoor niet in staat om haar moeder voldoende te helpen.
Een alles bepalend gesprek
Tijdens zo’n keukentafgesprek bepaalt de WMO-consulente – feitelijk – de noodzaak om een dergelijke voorziening vanuit de gemeente te verstrekken: een alles bepalend gesprek, dus, maar nauwelijks een serieus onderzoek te noemen!
Hierop volgde een schriftelijk verslag van dat gesprek, opgesteld door deze WMO-consulente.
Petra kreeg nog wel de mogelijkheid om op- en aanmerkingen op dat verslag te maken, maar dat verslag bleek al meteen een afwijzend besluit te zijn, namens het college van B&W.
Geen collegelid die dat besluit ooit onder ogen heeft gehad…
Mosterd na de maaltijd…
Petra maakte nadien inderdaad vele op- en aanmerkingen op dat verslag, maar dat bleek ‘mosterd na de maaltijd’.
Het besluit was al genomen zonder dat het verslag ook maar kón worden aangepast…
Geheel nieuw onderzoek / gesprek
Ik verzocht het college om een besluit op papier te zetten, waarop ik namens Petra formeel – bestuursrechtelijk – bezwaar kon maken.
Hierna volgde – tot verbazing – onaangekondigd een geheel nieuw keukentafgesprek met een heel andere WMO-consulente!
Die verklaarde bij aanvang van dat nieuwe gesprek dat alle bevindingen van het eerste onderzoek niet meegenomen zouden worden in háár bevindingen tijdens dit nieuwe gesprek.
Waarom er een geheel nieuw onderzoek plaatsvond werd Petra nooit medegedeeld.
Petra vertelde tijdens dat nieuwe gesprek dat de noodzaak tot verstrekking van een scootmobiel schriftelijke werd bevestigd door haar
1) medisch specialist van het Jeroen Bosch Ziekenhuis,
2) haar huisarts
3) en haar fysiotherapeut.
Maar….de WMO-consulente gaf tijdens dat gesprek al aan dat medische verklaringen van artsen niet objectief waren (…).
Ze gaf hiermee dus al aan dat ze met die verklaringen niets zou doen.
Dit kon Petra bewijzen door middel van een audio-opname.
Petra had dit nieuwe gesprek namelijk met haar mobieltje opgenomen zonder dat deze WMO-consulente dit wist.
Niet correct, maar na het ‘eerste traject’, niet onbegrijpelijk.
Ze deed dit ook om het verloop van dit nieuwe gesprek later nog eens rustig af te kunnen luisteren in verband met haar mogelijkheid om op- en aanmerkingen te kunnen plaatsen op het nieuwe gespreksverslag.
Er kwam een nieuw gespreksverslag.
Petra maakte opnieuw op- en aanmerkingen, maar deze werden wederom in het geheel niet in het nieuwe gespreksverslag verwerkt.
Ook dat verslag was ook meteen een afwijzend besluit.
Zulke – voor aanvrager – ingrijpende besluiten worden alleen op basis van een keukentafelgesprek genomen, formeel door het college van B&W, maar feitelijk door de WMO-consulente.
Hier komt geen lid van het college aan te pas…
Bezwaarschrift
Ik stelde namens Petra een uitgebreid bezwaarschrift op en voegde hier de verklaringen van de
1) medische specialist,
2) de huisarts en de
3) fysiotherapeut van Petra bij.
Klagende gemeentesecretaris
De gemeentesecretaris klaagde er later – schriftelijk – over dat ik in dat bezwaarschrift (en in de pleitnota: zie hieronder) wél 100 maal de initialen van deze WMO-consulenten had vermeld.
Ja, dank je de koekoek:
het ging over twee WMO-consulenten, met betrekking tot twee keukentafelgesprekken, over twee ‘onderzoeken (die naam mag het nauwelijks hebben…), in een bezwaarschift van zo’n 25 A4-tjes en een pleitnota van ongeveer dezelfde lengte. Ze mocht blij zijn dat ik niet de volledige namen van deze twee ambtenaren had vermeld: zó zorgvuldig ging ik in deze stukken met de persoonsgegevens van deze twee ambtenaren om, maar dáár hoorde je de gemeentesecretaris niet over…Het is maar hoe je stukken van burgers wil lezen.
En wat had het college met deze twee uitvoerig gemotiveerde stukken van mij gedaan?
NIETS!
Uitnodiging hoorzitting ‘bezwaarschriftencommissie gemeente Bernheze’
Na enige weken ontving ik van de secretaris van de ‘bezwaarschriftencommissie gemeente Bernheze’ een schriftelijke uitnodiging om het bezwaarschrift tijdens een openbare hoorzitting te komen toelichten.
De secretaris van deze commissie is een ambtenaar van de gemeente Bernheze.
Deze commissie behoort onafhankelijk te zijn en geeft advies aan het college van B&W om het bezwaarschrift al dan niet gegrond te verklaren.
Verzoeken aan deze secretaris
Ik verzocht deze secretaris om mij te informeren uit welke personen deze commissie bestond en wat hun functies en nevenfuncties zijn.
Dit om – namens Petra – te kunnen beoordelen of deze commissie inderdaad geheel onafhankelijk van het gemeentebestuur functioneerde. Hier heeft Petra op grond van het bestuursrecht gewoon recht op.
Ik kreeg van de secretaris slechts drie achternamen en één letter van één voornaam op, maar op alle overige vragen – over functies, nevenfuncties, etc. van de leden van de adviescommissie – kreeg ik nooit een antwoord:
óók niet na herhaalde verzoeken, aan zowel haar als het college.
Pleitnota
Ik stelde een zogeheten pleitnota op, bestemd om voor te kunnen lezen tijdens de hoorzitting van deze commissie.
Ik kon nog steeds niet beoordelen / controleren of de bezwaaradviescommissie uit personen bestond die werkelijk onafhankelijk waren van de gemeente.
Vele gemeenten in Nederland hebben al deze gegevens gewoon op hun website vermeld staan: Bernheze echter niet!
Na het uitblijven van de door mij verzochte informatie deelde ik de secretaris mede:
“dat ik me het recht * voorbehield* dat ik niet ter zitting zou verschijnen in het geval ik de gevraagde informatie niet – vóóraf – van haar zou hebben ontvangen”.
Ik gaf hiermee dus ***niet*** aan dat ik al had besloten niet te zullen verschijnen, ik behield me dat recht voor!
Eenzijdige annulering hoorzitting
Prompt ontving ik van deze ambtenaar / secretaris een e-mail met de mededeling dat ze hoorzitting had geannuleerd omdat ik haar te kennen zou hebben gegeven niet te zullen verschijnen…
Hiertegen maakte ik verschillende malen bezwaar, óók richting voltallig college van B&W, maar er werd geen nieuwe zitting gepland.
Van het college vernam ik niets!
Zonder dat mij de mogelijkheid werd geboden om tijdens een hoorzitting van de bezwaaradviescommissie de zaak voor Petra te bepleiten kwam de commissie bij elkaar.
Zó ziet de rechtspositie van een aanvrager van een WMO-voorziening er voor het college uit.
Het advies van deze commissie luidde: geen scootmobiel noodzakelijk.
Uiteraard nam het college dit advies over: geen scootmobiel noodzakelijk
Dure externe juriste
Voor opstellen van het verweerschrift – op mijn bezwaar – had het college een *** dure externe jurist*** in de arm genomen.
Hierover diende ik deze week een zogeheten WOO-verzoek in (Wet open overheid), om openbaar te krijgen wat deze jurist de gemeente (lees: ons!) heeft gekost. Ik houd u op de hoogte.
De stukken voor Petra werden door mij, vrijwilliger, geheel kosteloos opgesteld.
In het advies en in het uiteindelijke afwijzend besluit van het college werd met geen woord gerept over mijn pleitnotities:
deze bleken in het geheel niet te zijn meegenomen in het advies van de commissie én in het afwijzend besluit van het college.
In het besluit werd ook medegedeeld dat men de audio-opname niet heeft afgeluisterd, want: onrechtmatig.
Uit deze opname bleek echter wel dat het tweede verslag niet correct was, dat hierin niet al het besprokene was opgenomen en dat betreffende WMO-consulente geen enkel vertrouwen had in de objectiviteit van verklaringen van specialisten…
Haar ‘besluit’ stond na afloop van dat gesprek al vast…
Ga maar samen met je man op zijn scootmobiel op schoot zitten…
Merkwaardig was óók: het college stelde in het afwijzend besluit onder meer dat Petra de scootmobiel van haar man maar samen met hem moest delen! Hierbij ‘vergeet’ het college dat zij in het geval zij er samen erop uit willen trekken, samen winkelen, etc., Petra dan kennelijk op zijn scootmobiel op zijn schoot moest gaan zitten…
Ga maar naar de bestuursrechter
Ook de medische noodzaak – die door middel van drie verklaringen van deskundigen was vastgesteld – speelde in deze kwestie voor het college geen enkele rol, zo werd Petra medegedeeld.
De WMO-consulente had bepaald dat medische noodzaak geen criterium is, de bezwaaradviescommissie was het hier – uiteraard – mee eens en het college besloot de scootmobiel – uiteraard – te weigeren.
Ga maar in beroep bij de bestuursrechter, was het eindoordeel van het college, als geen ander wetende dat Petra geen geld heeft om een bestuursrechtadvocaat te betalen!
Het college heeft echter wel de financiële middelen om een advocaat, een externe jurist, in de arm te nemen!
Als Petra wél in beroep zou kúnnen gaan bij de bestuursrechter, dan zouden de advocaatkosten voor de gemeente – vermoedelijk – hoger zijn dan de kosten voor de verstrekking van de scootmobiel.
Maar, zó werkt ‘het recht’…en dat weten het college, deze ambtenaren, de commissieleden, etc. drommels goed!
Nationale Ombudsman
Inmiddels heb ik bij het college een formele – schriftelijke – klacht ingediend tegen de secretaris van de adviescommissie.
Die zal ongetwijfeld ongegrond worden verklaard.
Dus zal ik hierop volgend een klacht indienen bij de Nationale Ombudsman.
Het is niet anders.
Wordt – ongetwijfeld – vervolgd.
Met warme groet,
Mart Kievits
